W dodatku ten miesiąc nie był łatwy - wrzuciłam im i sobie 3 ciężkie intencje: przeszczep nerki u koleżanki (bardzo bardzo ryzykowny), operację ośmiomiesięcznej córki mojej koleżanki (wada serca i zamienione naczynia) i ostatnie 2 dni - ostry zawał i bypassy w trybie pilnym ojca naszego przyjaciela. E. powoli dochodzi do siebie w Wawie, mała J. już w domu, a tata kolegi przeżył operację, więc teraz będziemy dziękować.
Dziś obeszły ze mną dwa cmentarze, zapaliły mnóstwo zniczów, odmówiły modlitwy i zadały mnóstwo interesujących pytań. Nie jęknęły o bolących nogach. Frańcio poszedł ze mną jeszcze raz wieczór (1 km tam no i powrót) piechotą.
Teraz się spróbuję zregenerować (choć akurat pracowo fatalny miesiąc się kroi) i przed nami wyzwanie największe - Roraty.
I jeszcze - Julia w kościele, gdy obróciłam ją by przeżegnała się w stronę tabernakulum a nie drzwi wyjściowych
- "Ale tam też jest Pan Bóg!"
Roraty to w tym roku i dla nas wyzwanie - w zeszłym nie opuściliśmy żadnych - w tym roku chyba na zmiany będziemy chodzić - bo Franciszek to jednak za mały jeszcze. A Krzyś ma przykaz - bo I Komunia w tym roku.
OdpowiedzUsuńNo i ja czekam na Roraty w tym roku, Lena obiecała rok temu, że będzie wstawać choćby nie wiem co. Jeśli zaś chodzi o Nabożeństwo Różańcowe - też mnie zaskoczyła, poszłyśmy z babcią do Jej kościoła i Lena śmiało oświadczyła, że sama idzie do dzieci przed ołtarz, za chwilę słyszę a młoda do mikrofonu Zdrowaś..... ale byłam wzruszona!
OdpowiedzUsuńpodziwiam Was i zazdroszczę. :)
OdpowiedzUsuń